Zespół napięcia przedmiesiączkowego (ang. premenstrual syndrome, PMS)
U kobiet – zwłaszcza będących w wieku prokreacyjnym – dynamicznie dochodzi do wahań stężeń hormonów płciowych w ich organiźmie. Zmiany te występują cyklicznie w związku z miesiączkowaniem, ale mają miejsce też w okresie okołomenopauzalnym. Towarzyszyć im może wiele objawów somatycznych, ale nie tylko – dość istotnym problemem są objawy związane z samopoczuciem psychicznym i codziennym funkcjonowaniem.
Zespół napięcia przedmiesiączkowego
Zespół napięcia przedmiesiączkowego (ang. premenstrual syndrome, PMS) to problem, którego nasilone objawy występują u nawet 30% miesiączkujących kobiet.
W jego przebiegu pojawiać się mogą takie objawy jak: spadek nastroju, drażliwość, zaburzenia snu czy uczucie lęku lub niepokoju. Poza nimi Pacjentki cierpiące na PMS skarżą się często na trudności ze skupieniem uwagi czy zaburzenia apetytu. Uciążliwym objawom ze strony psychiki nierzadko towarzyszą objawy somatyczne, takie jak ból i tkliwość piersi, wzdęcia czy bóle głowy.
Objawy zespołu napięcia przedmiesiączkowego zwykle rozpoczynają się w drugiej połowie cyklu miesiączkowego, stopniowo zwiększają swoje nasilenie, aż w końcu ustępują przed lub wraz z wystąpieniem comiesięcznego krwawienia. Podłoże PMS nie jest do końca poznane – podejrzewa się, że związek z jego występowaniem mają wahania stężeń estrogenów i progesteronu, oprócz nich związek z zespołem napięcia przedmiesiączkowego mogą mieć także prostaglandyny. Uważa się również, że pewien wpływ na występowanie PMS mają geny – w sytuacji, gdy matka Pacjentki sama zmagała się z zespołem napięcia przedmiesiączkowego, ryzyko, że i Ona doświadczy tego problemu, jest znacząco podwyższone.
Część pacjentek z PMS nie wymaga leczenia farmakologicznego, jeżeli jednak objawy zespołu napięcia przedmiesiączkowego są tak nasilone, iż przeszkadzają w codziennym funkcjonowaniu, to najczęściej wykorzystane są z jednej strony hormonalne leki antykoncepcyjne, z drugiej strony – podawane w określonym czasie cyklu – leki przeciwdepresyjne z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI).
Przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne
Zasadniczo przedmiesiączkowe zaburzenia dysforyczne przebiegają podobnie jak zespół napięcia przedmiesiączkowego, jednak przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne ma zdecydowanie bardziej nasilone i dłużej utrzymujące się objawy. Prowadzi to do tego, że Pacjentki cierpiące na ten problem mają znacząco utrudnione codzienne funkcjonowanie. Leczenie przedmiesiączkowego zaburzenia dysforycznego zgodnie ze standardami łączy podawanie preparatów hormonalnych z lekami przeciwdepresyjnymi z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI).
Jeśli doświadczasz podobnych trudności warto skonsultować się z Twoim lekarzem ginekologiem oraz lekarzem psychiatrą i ustalić najkorzystniejszą dla Ciebie opcję terapeutyczną.