Depresja osób starszych.
Depresja należy do jednych z najczęstszych chorób osób starszych. Według niektórych badań może dotykać nawet 25% osób w wieku powyżej 65r. Mimo to jest zbyt rzadko rozpoznawana i leczona. Być może wpływ na to ma fakt , że obraz kliniczny depresji u osób starszych często jest inny niż u osób w młodszym wieku. Starsze osoby rzadziej zgłaszają smutek, znacznie częściej brak energii, spowolnienie psychoruchowe, lęk , zaburzenia snu, czasem rozdrażnienie , ciągłe napięcie, zaburzenia pamięci i koncentracji. Równie częstymi są skargi na ból, różnorodne objawy somatyczne, poczucie choroby.
U osób starszych, dość często, depresja może mieć związek z innymi chorobami somatycznymi lub lekami stosowanymi w ich leczeniu oraz niedoborami żywieniowymi np. niedoborem kwasu foliowego, witamin z grupy B, witaminy D. Często też czynnikiem wpływającym na rozwój choroby jest sytuacja życiowa: osamotnienie, doświadczanie żałoby.
W rozpoznaniu depresji u osób starszych pomagają skale np. Geriatryczna Skala Oceny Depresji oraz inne skale depresji.
Leczenie depresji u osób starszych różni się od terapii osób młodych. Należy uwzglęnić choroby wspólistniejące, ryzyko interakcji zaleconych leków z innymi lekami, które te osoby zażywają. Ważna jest również większą wrażliwość tych osób, na niektóre możliwe działania uboczne leków. Czas leczenia powinien być dłuższy. Leczenie farmakologiczne należy stosować od 12 do 24 miesiący. Wskazane jest również dołączenie działań o charakrerze psychoterapeutycznym, psychoedukację, rehabilitację ruchową.